Poezja już tutaj nie mieszka

POEZJA JUŻ TUTAJ NIE MIESZKA?

Ależ mieszka! Mieszka! Wbrew kasandrycznym zapowiedziom Tolka Murackiego, okazało się, że to tylko strachy na Lachy. Poezja w Pruszkowie mieszka i ma się znakomicie ( między innymi również dzięki wyżej przywołanemu),  o czym mogli się przekonać mieszkańcy naszego zacnego miasta szczelnie wypełniający salę Spółdzielczego Domu Kultury w dżdżysty niedzielny wieczór 28 stycznia.

Pierwszy tegoroczny Salonik z Kulturą miał wybitnie eklektyczny charakter. Zaczęło się co prawda od prozy ( jeśli pominąć piosenkę-zapowiedź-hymn, uzupełnioną zwrotkami sławiącymi Jacka Fedorowicza i Katarzynę Jamróz) Nestora Polskiego Kabaretu, którą to prozą Autor reklamował swoją najnowszą książkę. Należy dodać, że nie ukrywał tego faktu – przeciwnie – podkreślił, że wpisuje się w ten sposób w obowiązujące w ostatnich czasach, w pewnych kręgach trendy.

Słuchacze przyjęli ową reklamę życzliwie i życzliwością wypełnieni wysłuchali kilkunastu piosenek w wykonaniu Antoniego Murackiego, będących w istocie kolejną reklamą – tym razem najnowszej płyty barda – POEZJA JUŻ TUTAJ NIE MIESZKA.

Następnie znów na scenie pojawił się, na krótko, Jacek Fedorowicz

by już do końca wieczoru oddać ją ( tę scenę) we władanie Katarzynie Jamróz, która nie reklamowała niczego i ograniczyła się do śpiewu jedynie. Katarzyna Jamróz zawładnęła nie tylko sceną, ale i sercami publiczności, co znalazło swój wyraz zarówno w gorących oklaskach po każdej piosence, jak i w wydatnej pomocy, jaką okazała jej publiczność podśpiewując wraz z Artystką znajome sobie frazy. Zwłaszcza przy kolędach ta aktywność była wyraźna.

Wieczór zakończyły pogaduchy w kolejce po książki Jacka Fedorowicza, płyty Antoniego Murackiego oraz autografy obu Panów.

________________________________________________________________________

________________________________________________________________________

Katarzyna Jamróz – aktorka i piosenkarka – od początku swojego recitalu zachęca publiczność do wspólnej podróży, do wzruszeń i do wspólnego śpiewania. Katarzyna Jamróz opowiada w skrócie jaką drogę przeszła od czasów mniej poważnych do tych dzisiejszych  zmagań z piosenką. A w tej muzycznej uczcie nie zabraknie takich utworów jak „Panienka z temperamentem” pióra Jeremiego Przybory i Jerzego Wasowskiego, czy „Kabaretu” Kandera i Ebba w doskonałym tłumaczeniu Wojciecha Młynarskiego, przepięknej pieśni „Obok Nas”, jak i „Bossanovy do poduszki”. A gdy wszystkie znaki meteorologiczne skłaniają do tańca pojawią się również piosenki biesiadne z którymi Kasia uczestniczyła w „Gali piosenki biesiadnej” Zbigniewa Górnego.

Doskonały recital Katarzyny Jamróz poświęcony wspaniałym, charyzmatycznym kobietom, które za wcześnie odeszły pozostawiając po sobie wspaniałe piosenki i tęsknotę za Ich wielkim talentem. Pierwsza część recitalu to przypomnienie największych i najsłynniejszych pieśni Edith Piaf, której rolę Katarzyna Jamróz z wielkim sukcesem kreuje w musicalu „Piaf” w Teatrze Powszechnym w Radomiu. Część druga to podróż sentymentalna przez losy innych, wielkich kobiet. Jest więc spotkanie z Anną Jantar, Hanką Ordonówną, Dalidą, Judy Garland, Evą Cassidy, Agnieszką Osiecką…

Jacek Fedorowicz – wszechstronny twórca obdarzony wieloma talentami, przede wszystkim satyryk i aktor, z wykształcenia artysta malarz. Ponadto: konferansjer, autor tekstów, scenarzysta, felietonista, prozaik, radiowiec, reżyser, grafik, karykaturzysta, humorysta, przenikliwy obserwator i komentator rzeczywistości.

Był jednym z założycieli (m.in. ze Zbigniewem Cybulskim i Bogumiłem Kobielą) gdańskiego, studenckiego teatru Bim-Bom (w latach 1954–1960). Należał do składu aktorskiego tego teatru (główna rola Dobrego Ducha w pierwszym programie pt. Achaaa). Jeszcze w czasie studiów rozpoczął współpracę z gdańskim radiem jako autor i aktor, zaś jako autor i rysownik-karykaturzysta z prasą lokalną i ogólnopolską, tj. „Dookoła świata”, „Po prostu”, „Dziennik Bałtycki”, „Szpilki”, „itd” i inne.

W drugiej połowie lat 60. występował w Telewizji Polskiej, gdzie współtworzył m.in. z Jerzym Gruzą programy rozrywkowe Poznajmy się, Małżeństwo doskonałe, Kariera i Runda. W latach 70. był współautorem radiowego (Program III) magazynu satyrycznego 60 minut na godzinę, gdzie występował w kilkunastu rolach, tworząc m.in. postacie Kolegi Kierownika i Kolegi Kuchmistrza. Prowadził też w radiu poranne pogadanki. Wraz z Piotrem Skrzyneckim prowadził pierwszy Festiwal Piosenki Polskiej w Opolu. W latach 60. i 70. często występował na estradzie, najpierw w Kabarecie Wagabunda (m.in. z Marią Koterbską, Mieczysławem Czechowiczem i Bogumiłem Kobielą), potem w programie Popierajmy się (z Bohdanem Łazuką, Tadeuszem Rossem, Piotrem Szczepanikiem i Ryszardem Markowskim), a później, do stanu wojennego, w indywidualnych wieczorach autorskich.

W 1980 wstąpił do „Solidarności”, współpracował z Radiem „S” Regionu Mazowsze związku. Na początku stanu wojennego zerwał wszelkie kontakty z państwowymi środkami przekazu. Wraz z żoną Anną zaangażował się w działalność Prymasowskiego Komitetu Pomocy Osobom Pozbawionym Wolności i ich Rodzinom. Występował głównie na terenach kościelnych, tam urządzał też wystawy swoich karykatur i popierających opozycję rysunków, występował z odczytami w ramach Tygodni Kultury Chrześcijańskiej. Wtedy powstały audycje (audio i video) rozprowadzane na kasetach w tzw. drugim obiegu (emitowało je także Radio Wolna Europa). Jednym z jego pomysłów z tamtych czasów było ośmieszanie reżimowego dziennika telewizyjnego. W 1989 był współautorem audycji przedwyborczych Komitetu Obywatelskiego, w których m.in. omawiał zasady głosowania.

Od 1989 kontynuuje występy w formie wieczorów autorskich. Od 2006 był przez pewien czas gospodarzem seansów Z przymrużeniem kamery pokazywanych w telewizji Kino Polska TV. Od 1999 publikuje cotygodniowe felietony satyryczne – do 2008 w „Gazecie Telewizyjnej” (dodatku „Gazety Wyborczej”), następnie w środowym dodatku kulturalnym „GW”. Jest felietonistą polskiej edycji „Runner’s World”.

W latach 90. zaczął prowadzić w TVP program Dziennik Telewizyjny, który następnie przeszedł metamorfozę z programu o charakterze politycznym na program rozrywkowy. W 2005 program ten na kilka miesięcy zmienił nazwę na SEJF (Subiektywny Ekspres Jacka Fedorowicza). W 2006 satyryk odszedł z Telewizji Polskiej.

Antoni  Muracki – pieśniarz, poeta, kompozytor i muzyk

Od 1986 roku jest członkiem ZAKR, występował w kabarecie „Nowy Świat” i „Warsztat”, brał udział w licznych programach radiowych (PR III, Radio Z) i telewizyjnych (”Powrót bardów”), jest twórcą programów literackich i kabaretowych, autorem, kompozytorem, wykonawcą i tłumaczem. Od 2004 – prowadzi własną scenę muzyczno-kabaretową „Salonik z kulturą”, gdzie prezentuje twórczość wybitnych postaci polskiej piosenki.

    Jednak z natury Antoni jest lirykiem. Śpiewa o uczuciach i zachwycie nad światem. Ten rys jego twórczości dobitnie podkreślają urokliwe melodycznie i  niebanalne harmonicznie kompozycje, z wirtuozowskimi partiami gitary. Muzycznie bliski jest balladzie jazzrockowej, ale nie stroni też ostatnio od przetworzonych motywów etnicznych i ludowych, czy rytmicznej ballady o cygańskiej proweniencji.

Witold Cisło

Robert Kuśmierski