VIII SALONIK Z KULTURĄ

W niedzielę siedemnastego marca pruszkowska publiczność była gośćmi Ósmego Saloniku z Kulturą

Wieczór tradycyjnie otworzył gospodarz programu, Tolek Muracki „salonikową refleksją” na temat kondycji kultury polskiej.

Po czym oddał scenę debiutującym w Pruszkowie Andrzejowi Brzeskiemu i Mirkowi Kozakowi – mistrzom Piosenki Niegłupiej. Popłynęła muzyczna opowieść o życiu, refleksje dojrzałych mężczyzn o przeszłości i teraźniejszości. Niezapomniane piosenki, niezapomnianych wykonawców.

Żeby publiczność nie udusiła się liryką zadbał na krótką chwilę Stanisław Zygmunt, geniusz stand-up’owych monologów,  odtwórca roli Niebieskiego Mundurka a później policjanta w programie Tadeusza Drozdy.

Wieczór zakończyła Elżbieta Wojnowska mini-recitalem, w którym zaprezentowała oprócz sztandarowej Zaproście mnie do stołu… W. Szymanowicza, również piosenki Brechta, Nohavicy, Osieckiej.

Wypełniona sala Młodzieżowego Domu Kultury potwierdza naszą diagnozę, że pruszkowska publiczność w dalszym ciągu łaknie tego typu uczestnictwa w kulturze, nie zadowalając się przaśną, piwno-ludyczną rozrywką stadionową.

Fotografie – Tomasz Malczyk, Głos Pruszkowa.

Więcej w naszej Galerii.

Elżbieta Wojnowska

Debiutowała na scenie w 12. roku życia w Teatrze Dramatycznym im. Adama Mickiewicza w Częstochowie, rolą Nel w adaptacji powieści Henryka Sienkiewicza W pustyni i w puszczy.

W latach 1969-1972 współpracowała z orkiestrą Ośrodka Telewizyjnego w Katowicach oraz Estradą Opolską, podczas studiów z kabaretami i teatrzykami studenckimi. W 1973 wystąpiła na festiwalu FAMA w Świnoujściu, a w roku 1974 na XI Festiwalu Piosenki i Piosenkarzy Studenckich w Krakowie oraz XII Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu, zdobywając na obu główne nagrody za interpretację utworu Zaproście mnie do stołu (muz. Henryk Alber – sł. Włodzimierz Szymanowicz)[1]. W tym samym roku Elżbieta Wojnowska występowała gościnnie na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie. Zdobyła też główną nagrodę (w kategorii recitali) na Ogólnopolskich Spotkaniach Estradowych w Rzeszowie (1984), taką samą na Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu (za interpretację) w 1985. W 1985 przyznano jej nagrodę FIDOF na Festiwalu Piosenki w Dreźnie.

Ze swymi recitalami piosenkarskimi występowała w Polsce i poza jej granicami (Moskwa, Praga, Budapeszt, Lublana, Paryż, Rostock, Londyn, Berlin). Kiedy, po dłuższej przerwie, wznowiła występy w listopadzie 1999 roku – recitalem w studiu radiowej „Trójki” – została bardzo dobrze przyjęta zarówno przez krytykę jak i publiczność, czego dowodem nagrania z tego koncertu (oraz występu w 2000), które zebrane zostały na płycie Zaproście mnie do stołu z 2000 r. Poetycki recital Wojnowskiej, i towarzyszącego jej na fortepianie Włodka Pawlika, w ramach Warszawskiej Jesieni Poezji 2002 był transmitowany (i rejestrowany) przez Polskie Radio. 23 kwietnia 2004 roku we Wrocławiu odbył się koncert z okazji 30-lecia pracy artystycznej Elżbiety Wojnowskiej.

Andrzej Brzeski – bard i aktor

15 lat przepracował w teatrze ocierając się o resztki STS-u i początki obecnego Teatru Rampa. Grał nawet w Narodowym, dopóki ten się nie spalił. Wiele osób nie kojarzy, że facet, który zagrał m.in. Dąbka w „Złotopolskich” czy dyrektora szkoły w „Pensjonacie pod Różą” napisał kultowe „Znowu jestem sama” dla Edyty Geppert, czy „Za pierwszą chmurą”, piosenkę, która zamyka ostatnią płytę Maryli Rodowicz – „Jest cudnie”. Przez 10 lat współpracował z radiową Trójką (BAR, Powtórka z rozrywki) gdzie napisał ok. 500 piosenek a także monologów i mini-słuchowisk.

Mirek Kozak od wielu lat współpracuje z wieloma znakomitymi postaciami polskiej i zagranicznej sceny muzycznej. Jest m.in. współzałożycielem zespołu Open Folk, grającego muzykę celtycką, który szybko uzyskał status „kultowego” ze względu na niezwykłą różnorodność prezentowanej muzyki, Swobodnie porusza się w rozmaitych gatunkach i stylach muzycznych. Jednak najbliższa jego sercu jest muzyka akustyczna.

Stanisław Zygmunt – polski satyryk.

Odtwórca postaci policjanta (wcześniej milicjanta), tzw. Niebieskiego Mundurka, która pierwotnie pojawiła się w piosence „Niebiescy, czyli blues” z 1979 r.

Autor satyrycznych monologów radiowych pt. „Nowe wspomnienia niebieskiego mundurka”. Pogadanki o policji obejmowały też kilka osób z fikcyjnego posterunku: majora Dubkę („przez B rzecz jasna”; dowódcę), kapral Błądek (od nieletnich), aspiranta Bączyka. Odgrywał rolę policjanta w programie Tadeusza Drozdy „Dyżurny Satyryk Kraju”.

Występował w kabaretowym duecie z Krzysztofem Piaseckim, miał także swój kącik radiowy pt. „Poranny przyjaciel” w audycji „Parafonia” w 3 Programie Polskiego Radia.

Antoni Muracki –  bard, pieśniarz, poeta i tłumacz. Wykonawca poezji śpiewanej. Tłumacz i propagator twórczości Jaromira Nohavicy w Polsce.

Debiutował jako aktor dziecięcy w roku 1968 u Jerzego Antczaka w filmie „Dokąd wiodą te drogi”. W roku 1975 Życie literackie wydrukowało jego trzy wiersze. Jako pieśniarz debiutował scenicznie w 1981 roku w kabarecie „Nowy Świat”.

W połowie lat 80. ubiegłego wieku koncertował w ZSRR.

Od 2009 r. zajmuje się tłumaczeniem i popularyzacją czeskiego barda Jaromíra Nohavicy. Wydany plon tej działalności to m.in. trzy płyty autorskie i spektakl „Nohavica po polsku”.

Występuje z licznymi koncertami w Polsce, Czechach, a ostatnio także Niemczech.